بیان مساله: با کاربرد صحیح سایلن (Silane) بدون نیاز به اچ کردن سطوح سرامیکی با اسید هیدروفلویوریک، اتصال (Bond) مطلوب کششی بین سرامیک و رزین حاصل می گردد. با توجه به اهمیت اتصال سرامیک به رزین کامپوزیتی در دندانپزشکی، امروزه بررسی بیشتر روش کاربردی صحیح سایلن با آزمونهای مناسب تر دیگر ضروری به نظر می رسد.هدف: مطالعه حاضر با هدف مقایسه Interfacial Fracture Toughness سطوح سرامیکی صاف و خشن باندشده با روش صحیح کاربرد سایلن به یک رزین انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 80 دیسک سرامیکی به قطر 10 و ضخامت 2 میلیمتر تهیه گردید. به منظور Surface Treatment از چهار روش مختلف 1) پالیش سطوح سرامیکی تا 1 میکرون،Gritblast (2  با ذرات آلومینای 50 میکرون، 3) اچینگ با اسید 10% HF به مدت 2 دقیقه و Gritblast (4 و اچینگ استفاده شد. (در هر گروه 20 نمونه مورد بررسی قرار گرفت). دیسک های سرامیکی داخل رزین PMMA قرار داده شدند و در ناحیه Adhesive، توسط نوار تفلون پوشانده شدند. یک سوراخ گرد به قطر 3 میلیمتر با زاویه 90 درجه روی نوار تفلون پانچ شد. سطوح سرامیکی Expose مانده، توسط روش بهینه شده کاربرد سایلن، Treat شدند و بعد از کاربرد یک Unfilled Resin، رزین استوانه ای به قطر 4 و طول 11 میلیمتر بر روی آن ساخته شد؛ سپس نمونه ها در دو محیط نگهداری مختلف (گروه :A آب مقطر 37 درجه سانتیگراد به مدت 24 ساعت و گروه :B آب مقطر 37 درجه سانتیگراد به مدت 30 روز) قرار گرفتند (GIC) Interfacial Fracture Toughness با سرعت 1 mm/min اندازه گیری شد. نحوه شکست با استفاده از استریومیکروسکوپ و سطوح شکست با استفاده از میکروسکوپ الکترونی بررسی گردیدند. به منظور تحلیل داده ها از آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون Independent-Samples t استفاده شد.یافته ها: مقدار میانگین Interfacial Fracture Toughness به شرح زیر بود:1) گروه A:          4) 379.4±127.8 J/m2±SD، 3) 364.5±169.8، 2) 304.5±109.2، 317.1±114.82) گروه B:           4) 639.9±489 J/m2±SD، 3) 629.3±182.6، 2) 648±185.1، 255.6±134.4بین میانگین میزان GIC گروههای A1 تا A4 اختلاف معنی داری وجود نداشت .(p<0.05) اما میانگین میزان GIC در گروه B1 به طور معنی داری با گروههای B2،B3  و B4 اختلاف داشت (p<0.05)؛ همچنین افزایش قابل ملاحظه ای در میزان GIC در گروههای اچ شده و  Gritblastشده بعد از 30 روز نگهداری در آب مقطر 37 درجه سانتیگراد وجود داشت .(p<0.05) نحوه شکست به طور غالب به صورت Interfacial و یاCohesive  در رزین بود.نتیجه گیری: روش آزمون اندازه گیری Fracture Toughness مورد استفاده در این تحقیق می تواند برای ارزیابی ناحیه Adhesive در سیستم های سرامیک- رزین مناسب باشد و در صورت استفاده از روش مناسب کاربرد سایلن، گیر میکرومکانیکال با Gritblast نمودن سطوح سرامیکی بدون نیاز به اچ کردن سطوح سرامیکی با HF کافی است.

عایق کاری پیش رانه های جامد برای کنترل و بازدارندگی سطح سوزش و در نتیجه افزایش زمان احتراق انجام می گیرد. در این پژوهش، ویژگی ها و عملکرد عایق کامپوزیتی بر پایه رزین اپوکسی و تقویت کننده الیاف پنبه بررسی شده است. بدین منظور پیش رانه جامد دوپایه با کامپوزیت مورد نظر به روش رشته پیچی عایق کاری شد. در ترکیب آن نیز به منظور کنترل فرایند سوزش، مواد کند سوز کننده آنتیموان اکسید و تتراکلروفتالیک انیدرید افزوده شد. رزین اپوکسی با گرانروی مناسب، آغشته پذیری الیاف را به خوبی امکان پذیر ساخت و چسبندگی لازم را به سطح پیش رانه فراهم کرد. الیاف پنبه نیز با چگالی کم، انعطاف پذیری و ازدیاد طول مناسبی از خود نشان داد. عایق کامپوزیتی اپوکسی-پنبه برای مطالعه خواص، مورد آزمون های تعیین خواص مکانیکی و گرمایی مانند آزمون کشش، چسبندگی، گرما وزن سنجی، گرماسنجی پویشی تفاضلی، تعیین سرعت سوزش و آزمون گرمامکانیکی قرار گرفت. برای بررسی عملکرد آن نیز آزمون موتور ایستا انجام شد. نتایج نشان می دهد، عایق طراحی شده چسبندگی قوی با سطح پیش رانه دارد و ضریب انبساط گرمایی هر دو جزء عایق و پیش رانه مطابقت خوبی با یک دیگر دارند. در منحنی فشار-زمان حاصل از آزمون موتور ایستا نیز مشاهده شد که تغییر ناگهانی در شیب روی نداده و افزایش یا کاهش فشار به وجود نیامده است. این مساله موید عملکرد صحیح عایق یاد شده است. هم چنین، مشخص شد که زمان سوزش پیش رانه نیز افزایش یافته است.

امروزه کامپوزیت ها در مقایسه با فلزها، با توجه به برخورداری از خواص مکانیکی بالا نسبت به وزن و مقاومت به خوردگی خوب، کاربرد گسترده ای در صنایع مختلف از جمله هوا فضا، خودرویی و دفاعی پیدا نموده اند. ماشینکاری این مواد با توجه به ساختار مرکب آنها، از پیچیدگی خاصی برخوردار است. دستیابی به شرایط بهینه ماشینکاری، بسته به نوع نیاز، با توجه به نوع الیاف و رزین مصرف شده در کامپوزیت ها، به بررسی دقیق و تحلیل های مناسب نیاز دارد. در تحقیق حاضر، لوله های کامپوزیتی از جنس شیشه-اپوکسی به ضخامت 5 میلیمتر، که اغلب در بدنه سازه های هوا فضایی کاربرد دارند، با لایه چینی دستی تولید شده اند و زبری سطح آنها پس از فرآیند تراشکاری اندازه گیری شده است. بدین منظور، جهت بدست آوردن حداقل زبری در فرایند تراشکاری، نوع ابزار در دو حالت، و سرعت برشی، نرخ پیشروی و عمق برشی، در سه سطح مختلف مورد بررسی قرار گرفته است. پس از طراحی آزمایش با روش تاگوچی و انجام آزمایش بر روی نمونه های از پیش ساخته شده، زبری سنجی و تحلیل های مد نظر انجام پذیرفت. در نهایت نتیجه گیری گردید که حداقل میزان زبری از ابزار با سطوح براده شکن، سرعت برشی 100 m/min، نرخ پیشروی 0.05 mm/rev و عمق برش 1.5mmبدست خواهد آمد.

زمینه: انقباض پلیمریزاسیون یکی از مهم ترین عوامل موثر در ریزنشت کامپوزیت های فشردنی است و برای کاهش آن از روش های مختلفی استفاده می شود که یکی از این روش ها استفاده از کامپوزیت های قابل سیلان است.هدف: مطالعه به منظور تعیین اثر کامپوزیت قابل سیلان بر ریزنشت دو نوع کامپوزیت فشردنی در حفره های نوع دو انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه تجربی در سال 1385 در دانشکده دندان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد انجام شد. حفره های نوع دو با ابعاد مشابه در دو سمت مزیال و دیستال 32 دندان سالم پره مولر فک بالا ایجاد شد. دندان ها به طور اتفاقی به دو گروه تقسیم شدند. سمت دیستال دندان های گروه اول با کامپوزیت60 P  و گروه دوم با کامپوزیت Solitaire ترمیم شد. سطوح مزیال دندان ها هم توسط لاینر کامپوزیت قابل سیلان از نوع flow Filtek همراه کامپوزیت سمت دیستال ترمیم شد. دندان ها پس از کاربرد تغییرات سیکل حرارتی و غوطه وری در متیلن بلو دو درصد، از بعد مزیودیستالی بریده شده و میزان ریزنشت توسط استریومیکروسکوپ با بزرگ نمایی 25x ارزیابی شد. داده ها با آزمون های آماری مجذور کای و دقیق فیشر تحلیل شدند.یافته ها: کامپوزیت قابل سیلان در هیچ کدام از گروه های اول و دوم تفاوت آماری معنی داری در میزان ریزنشت در دیواره های لثه ای و عمودی موازی پالپ ایجاد نکرد.نتیجه گیری: استفاده از کامپوزیت قابل سیلان در میزان ریزنشت ترمیم های نوع دو کامپوزیت فشردنی تاثیری ندارد.

زمینه و هدف: در مورد سایش دندانهای مصنوعی کامپوزیتی (Multilithic) بررسیهای متعددی انجام شده اما در مورد استحکام اتصال آنها با رزین های بیس پروتز مطالعات اندکی موجود است. هدف از این مطالعه بررسی استحکام اتصال دندانهای مصنوعی کامپوزیتی به پایه رزینی پروتز می باشد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی – آزمایشگاهی چهار نوع دندان مصنوعی Multilithic گلامور، یاقوت، آیوکلار و اپل) استفاده شد. از هر گروه دندانی بیست نمونه به نحوی در چهار منشور مومی قرار گرفتند که سطح لینگوال آنها به سمت بالا و محور طولی آنها با یال منشور زاویه قایمه تشکیل می داد. پس از آکریل گذاری و پخت، نمونه ها تحت نیروی فشاری برشی ماشین دارتک با سرعت پنج میلی متر بر دقیقه قرار گرفتند. نیروی شکست و محل ایجاد شکست در نمونه ها مشخص گردید. داده ها به وسیله آزمون آماری ANOVA و آزمون تکمیلی Tukey در سطح معناداری 0.05 بررسی شد.یافته ها: میانگین استحکام اتصال در گروه اپل (1337±414.99) از همه بیشتر و پس از آن دندانهای یاقوت (1097.36±142.86)، آیوکلار (945±366.43) و گلامور (880±285.80) در رده های بعدی قرار گرفتند و تفاوت معنی داری بین برخی از این گروهها مشاهده شد. درصد شکست پیوستگی در گروه دندانی آیوکلار با 25% از همه بیشتر، پس از آن دندانهای اپل با 20%، گلامور 15% و یاقوت 10.5% در رده های بعدی قرار گرفتند، اما هیچ تفاوت معنی داری از لحاظ آماری بین گروههای مورد مطالعه مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که میانگین استحکام اتصال در دندانهای مصنوعی کامپوزیتی اپل بهتر از دندان مصنوعی کامپوزیتی آیوکلار و دیگر دندانهای مصنوعی مورد استفاده در این بررسی است.

زمینه و هدف: یکی از روشهای افزایش استحکام خمشی رستوریشن های غیرمستقیم کامپوزیتی، تقویت با فیبر است. ترکیب کامپوزیت پوشاننده نیز نقش مهمی در استحکام خمشی این گونه ترمیم ها دارد. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر استفاده از فیبر در استحکام خمشی سه نوع رزین کامپوزیتی تقویت شده می باشد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی - آزمایشگاهی از سه نوع کامپوزیت تقویت شده با فیبر (گرادیا، سیگنوم، بل گلاس)، 72 نمونه مکعب مستطیلی (25×2×3 میلی متر) توسط یک مولد پلکسی گلاس شکاف دار ساخته شد. در مورد هر نوع کامپوزیت، دو گروه نمونه با فیبر و بدون فیبر (گروه شاهد) تهیه و پس از نگهداری در دمای 37 درجه به مدت 48 ساعت، تحت آزمون خمش سه نقطه ای با نیروی بیست نیوتن با سرعت یک میلی متر در دقیقه قرار گرفت. بعد از محاسبه استحکام خمشی نمونه ها، برای مقایسه داده ها از آزمونهای ANOVA دوطرفه و Tukeyو t-test در سطح اطمینان 05.0 استفاده شد.یافته ها: میانگین استحکام خمشی در گروه گرادیا با فیبر برابر 14.150 مگاپاسکال و در گروه سیگنوم بدون فیبر معادل 53.60 مگاپاسکال بود. تفاوت آماری بین میانگین استحکام خمشی تمام نمونه ها معنی دار بود. (p<0.001)نتیجه گیری: بر اساس شرایط آزمایشگاهی این بررسی مشخص شد که تقویت با فیبر به نحو مشخصی سبب تقویت استحکام خمشی در نمونه های کامپوزیتی تقویت شده با فیبر می شود و نوع کامپوزیت پوشاننده ممکن است عامل موثری در افزایش استحکام خمشی نمونه های کامپوزیتی تقویت شده با فیبر باشد.

زمینه و هدف: یکی از بزرگ ترین معایب استفاده از رزین های کامپوزیتی، تغییرات ابعادی و انقباض ناشی از پلیمریزاسیون می باشد. این انقباض سبب ایجاد میکرولیکیج در ترمیم و منجر به شکست ترمیم و آسیب رساندن به پالپ دندان می شود. هدف از این مطالعه، مقایسه تأثیر استفاده از دو نوع دستگاه لایت کیور با متدهای مختلف بر میزان میکرولیکیج ترمیم های کلاس II کامپوزیتی بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی 30 دندان کشیده شده مولر انسانی تهیه به صورت تصادفی به سه گروه ده تایی تقسیم شدند. در مزیال و دیستال هر دندان باکس پروگزیمالی ایجاد شد. پس از اچ کردن و قرار دادن باندینگ، در گروه: AدستگاهLED standard mode، گروه: B لامپ کوارتز هالوژن تنگستن (QTH) و گروهLED pulse curing mode: C جهت کیورینگ باندینگ استفاده شد. سپس کامپوزیت Z250 در سه لایه در داخل حفره قرار گرفت و هر لایه با استفاده از دستگاه های ذکر شده به مدت 20 ثانیه کیور شد. پس از انجام ترموسایکلینگ و قرارگیری نمونه ها به مدت 24 ساعت در محلول 2% متیلن بلو و برش مزیودیستالی، به کمک دستگاه استریومیکروسکوپ نفوذ متیلن بلو به دیواره های حد فاصل ترمیم و دندان از لحاظ کمی مورد بررسی قرار گرفت. برای آنالیز داده ها از آزمون های One Way ANOVA و Kolmogorov-Smirnov با سطح معنی داری 05/0 استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون های کمی نشان داد که هیچ تفاوت معنی داری در میزان میکرولیکیج بین گروه های آزمایشی در نیمه باکالی و لینگوالی وجود نداشته است (05/0P>). نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده تفاوتی در میزان میکرولیکیج ترمیم های کلاس II کامپوزیتی با مدهای مختلف دستگاه لایت کیور LED و لامپ کوارتزهالوژن تنگستن وجود ندارد.

زمینه و هدف: آلودگی سطح مینا به پروتئین های بزاقی یا خون مهمترین دلیل برای شکست در چسبندگی براکت ها محسوب می شود. هدف از این مطالعه ارزیابی استحکام برشی پیوند در شرایط آلودگی بزاقی در طی مراحل مختلف چسبندگی می باشد. روش بررسی: مطالعه با روش تجربی آزمایشگاهی انجام شد. برای چسباندن از کامپوزیت کانسایز (3M, UNITEC) و براکت های استاندارد 0.018 اینچ و برای ایجاد آلودگی از بزاق تازه انسانی استفاده شد. در تمام گروه ها آلودگی ایجاد شده خشک می شد. از نود دندان در شش گروه استفاده گردید که عبارت بودند از: 1ـ بدون آلودگی 2ـ ایجاد آلـودگی پس از اچ کردن 3ـ ایجاد آلودگی پس از کاربرد رزین باند 4ـ ایجاد آلودگی پس از اچ کردن، انجام اچ مجدد 5ـ آلودگی پس از کاربرد رزین باند، انجام اچ مجدد 6ـ آلودگی پس از کاربرد رزین باند و کاربرد مجدد رزین باند. پس از چسباندن براکت ها. نمونه ها به مدت 24 ساعت در دمای 37 درجه سانتی گراد و آب مقطر نگهداری شدند، سپس به میزان ششصد و پنجاه بار بین 5-55 درجه سانتی گراد ترموسایکل شدند. در نهایت استحکام برشی پیوند با دستگاه دارتک اندازه گیری گردید و داده ها با آنالیزهای واریانس یک سویه و DANCAN مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: بر اساس آزمون های آماری بین تمامی گروه ها بجز گروه یک و چهار تفاوت آماری وجود نداشت (P<0.05). بیشترین استحکام برشی پیوند در گروه پنجم (21.6±2.6 مگاپاسکال) و کمترین در گروه سوم (7.2±2.8 مگاپاسکال) مشاهده شد. نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان می دهد که اچ کردن مجدد پس از خشک کردن آلودگی می تواند استحکام پیوندی برشی لازم در ارتودنسی را فراهم کند. یعنی نیازی به شستشوی آلودگی نمی باشد.

ترمیم های کامپوزیتی سهم بزرگی از درمان های دندانپزشکی دارند. زیبایی آن ها باعث شده که انتخاب نخست بیماران به خصوص در مناطق در دید باشند. یکی از معایب این ترمیم ها نشت لبه ای بوده که می تواند باعث پوسیدگی ثانویه و حساسیت پس از ترمیم شود. هدف از این مقاله مروری بررسی برخی راهکارهای نظری و بالینی موجود ارایه شده در مقالات برای مقابله با این مشکل بود. در حدود 50 مقاله ثبت شده که از موتورهای جستوجوگر Pubmed، SCOPUS و Google Scholar استخراج شدند مورد بررسی قرار گرفته و هرکدام از این مقالات با توجه به کلید واژه هایشان و راهکارهای ارایه کرده در یکی از طبقات نوع ماده ترمیمی مورد استفاده، تکنیک پرکردن حفره، استفاده از لاینر و استفاده از مواد ضد باکتریال و ضد حساسیت به عنوان آماده کننده های سطوح قرار گرفتند. تمامی مقالات مورد بحث در این مقاله مروری تاکید کردند که هیچ راهی برای رساندن میکرولیکیج به صفر وجود ندارد ولی با این حال می توان با کمک راهکارهایی این میزان میکرولیکیج را تقلیل داد که باتوجه به طبیعت چند فاکتوری و عدم تشابه شرایط دهان با محیط آزمایشگاه عملاً نمی توان با قاطعیت درمورد یک گزینه خاص نظر قطعی داد. همچنان بر انجام مطالعات بیشتری برای بررسی ارتباط عوامل کلینیکی و غیر کلینیکی تاثیرگذار در این زمینه می باشد.

سابقه و هدف: در پروتز متحرک دندانهای مصنوعی نقش مهمی در زیبایی ظاهری دارند، برای حفظ زیبایی ظاهری ثبات رنگ یکی از فاکتورهای اساسی است. با توجه به گزارشات متفاوت از تاثیر نوشیدنی ها بر تغییرات رنگ دندان مصنوعی و بمنظور تعیین تاثیر چای و قهوه بر روی ثبات رنگ دندان رزینی کامپوزیتی مارکGlamour  و دندان آکریلیک مصنوعی Ideal dent این تحقیق انجام گرفت.مواد وروش ها: در این بررسی تجربی،آزمایشگاهی که بر روی 36 نمونه انجام گرفت، نمونه ها از سانترال راست بالا بودند. از این میان18  عدد دندان رزینی کامپوزیتی مارک  Glamourبا شماره سایز I13 و رنگA1  و 18 عدد دندان آکریلیک مصنوعی مارک Ideal dent با شماره سایز I18 و رنگ  A1می باشند که درون محلول های رنگ زای چای و قهوه به عنوان گروه مورد و درون آب مقطر به عنوان گروه شاهد قرار گرفتند. تغییرات رنگ (ED) قبل از یک ماه قرار گرفتن نمونه ها درون محلول ها، بوسیله دستگاه اسپکتروفتومتر و طبق سیستم CIE lab مورد ارزیابی قرار گرفت و برای تعیین میزان تغییر رنگ ثبت شده توسط دستگاه با محیط کلینیکی اطلاعات به واحد های  NBSاز طریق معادله NBS units: DEx0.92 تبدیل شدند. تجزیه و تحلیل آماری توسط تست آماری ANOVA صورت گرفت.یافته ها: تحقیق روی تعداد 36 نمونه شامل 18 نمونه دندان رزینی کامپوزیت و 18 نمونه اکریلیک انجام گرفت. در موردDE  در مارک Glamour همه نمونه ها از لحاظ آماری اختلاف معنی داری وجود داشت .(p<0.05).ولی در مارک Ideal dent این تغییر رنگ مشاهده نشد(p<0.6) .نتیجه گیری: تغییر رنگ دندان مصنوعی glamoure ایجاد می شود و این تغییر رنگ تا حد مجاز قابل قبول کلینیکی است ولی تغییر رنگ ideal dent متاثر از چای و قهوه وجود ندارد.